Rozdział 31. Nowy początek.

2 CZĘŚĆ 

Oczami Nikki 2 lata później…

Dzisiaj kończę moją terapię. Ostatni dzień żmudnego siedzenia w gabinecie Pani psycholog dobiega końca. Czy się cieszę? Bardzo, jednak chyba będę troszkę tęsknić. Jednak człowiek się przyzwyczaja do ludzi, do otoczenia, do nowego życia. A jak wyglądało moje życie przez te dwa lata? Różnie, raz pod górkę a raz z górki. Przez pierwszy miesiąc miałam czas buntowniczy, nie odzywałam się do swojej matki za to co zrobiła, za to, że zabrała mnie od chłopaka życia. Rozmawiałam tylko z Martą, jednak rozmową tego nazwać nie można. Raczej krótka wymiana zdań i owszem. Nowe miasto na początku mnie przytłaczało, może nie swoją wielkością, ale swoja całkowitą odmiennością od Londynu. Wieżowce, masa ludzi, miliony sklepów teoretycznie ten sam ale inny język. Coś co Brytyjczyk uznał by za obrazę u Amerykanina jest slangiem. Ludzie mieli problem ze zrozumieniem mnie, ponieważ ich zdaniem mówiłam ze zbyt dużym akcentem. Ich problem, nie mój.  Tygodnie mijały i moja złość również. Przestałam gniewać się na mamę i Martę za to, że mnie wywiozły z kraju, zrobiły to dla mnie. Ból również ustępował smutkowi, a smutek tęsknocie, o której z czasem zapomniałam. Myśl o Zayn’ie nachodziła mnie coraz rzadziej aż  w końcu przestałam o nim myśleć za dnia. Jedyne uczucie jakim  go darzyłam to nienawiść za to co mi zrobił, jednak i to uczucie z czasem przechodziło.  Zaczęłam chodzić na terapię u psychologa oraz odwyk. Czy było ciężko? Z początku. Nie sądziłam, że człowiek może tak szybko się uzależnić od narkotyków, alkoholu i papierosów. Ciężko było kiedy przychodził głód, nie chodzi mi o burczenie w brzuchu lecz silny nie do opanowania głód nikotynowy, który rozsadzał od środka człowieka i doprowadzał go na skraj. Wtedy byłam nie do zniesienia, wyżywałam się na wszystkim i wszystkich.  Wizyty u psychologa były uciążliwe, kobieta bardzo chciała abym jej o sobie opowiadała, o swoim życiu tym co robiłam czym się interesuje. Jakoś nie specjalnie chciałam się zwierzać obcej osobie, która mnie nawet nie zna a imię ma zapisane na dokumentach w razie potrzeby. Nie chęć do tego miejsca z czasem mijała  i przychodzenie tutaj było przyjemnością, dzięki której czułam, że robię coś dla siebie.. Czułam, że się oczyszczam ze wszystkich złych przeżyć i doznań jakie mnie spotkały a w pamięci zostają te najlepsze. Musiało minąć kilka miesięcy abym zrozumiała, że mam problem i tak, udało się. Zrozumiałam. Zaczęłam uczęszczać razem z przyjaciółką do tutejszej szkoły, która przygotowała mnie do zawodu jaki chciałabym w przyszłości wykonywać. Co do Marty, zmieniła się prawie tak samo jak ja. Przestała palić, a już na pewno przy mnie ponieważ wie, jaki ból mi to sprawia. Czasami czuję od niej zapach papierosów zmieszany z perfumami, jednak nie mam jej tego za złe. Czarnowłosa przestała prostować swoje długie włosy i teraz jej końcówki zdobią śliczne fale. Dziewczyna cały czas utrzymuje kontakt ze swoim chłopakiem, Louisem. Mimo odległości jaka ich dzieli przeze mnie cały czas są w związku, który przeradza się w coś pięknego. Marta planowała pojechać do Londynu na wakacje, lecz teraz już o tym nie wspomina, nie wiem co się stało. Szkoła skończyła się w zeszłym tygodniu, teraz dłuższe wakacje przed studiami. Co robię teraz? Teraz jestem dorosłą kobietą, która nie przypomina nastolatki sprzed dwóch lat. Nie ma już tej roztrzepanej małolaty, której wszystko przeszkadzało i nie mogła się na nic zdecydować. Raniło wszystkich a co najgorsze,  niszczyła siebie. Nie ma jej, zniknęła wraz z nałogiem i chłopakiem, który nie odzywa się od dwóch lat. Stałam się kimś całkiem innym. Jestem bardziej poukładana i z mniejszą chaotycznością wykonuję wszystkie czynności. Dłużej wszystko przemyślam aby nie popełnić żadnego błędu który mógłby mnie dużo kosztować.  Nie podejmuje pochopnych decyzji, więcej czasu spędzam na świeżym powietrzu ze znajomymi ze szkoły. Teraz dobre pytanie, czy mam chłopaka? Odpowiedź jest prosta, nie. Wszyscy radzili mi kogoś w końcu znaleźć, ale ja po prostu nie umiem tego zrobić. Każdego jednego porównuję do niego. Nie, nie do Zayn’a.  Jak chodzi o Zayn’a moje serce zrozumiało i wyrosło z nastoletniej miłości, która prowadziła do upadku. Skoro on pozbierał się po związku ze mną szybciej niż się obejrzałam. Nasz kontakt się urwał tak samo jak uczucia. Za każdym razem kiedy o nim myślę słyszę ostatnie słowa wychodzące z jego ust, dlatego nie myślę o nim, wyleczyłam się. Każdego chłopaka jakiego spotykam na swojej drodze porównuję do swojego… no właśnie do kogo? Przyjaciela? Czy blondyna o niebieskich roześmianych oczach, który był przy mnie ostatniego dnia w Londynie i czasami się odzywa, mogę nazwać przyjacielem? Po tym wszystkim co mu zrobiłam. Nie wiem, mam nadzieję, że nim jest.

Widziano dziewczynę wychodzącą z ogromnego szklanego budynku, w którym widziano ją wiele razy. Wybiegła na chodnik a jej długie brązowe włosy rozwiał wiatr. Uśmiech, który wkradł jej się na twarz skradł serca wszystkich. Sprawnie zamówiła taksówkę i pojechała do domu, w którym czekali na nią najbliżsi, do domu w którym czuła się coraz lepiej. Jednak czy  powiedzenie, że wszystko co dobre szybko się kończy sprawdzi się u brunetki ? 

____________________________________________

Jest i pierwszy rozdział drugiej części. Mam nadzieję, że się spodobał i jesteście ciekawi co dalej.

 Liczę na komentarze ;)